Een vergeten stad op de zijderoute (english below)
Door: Leandra
Blijf op de hoogte en volg Leandre
17 Februari 2019 | Kazachstan, Atıraw
Het is een spannende tijd voor QSI Atyrau, de internationale school waar ik werk. Er komt deze week een delegatie om de school te inspecteren. Ik ben ook in één van de voorbereidingsgroepen geschoven ('science' ;-)) en in de afgelopen maanden en weken is er veel werk verzet, net als dat in Nederlandse scholen zou gebeuren als de inspectie op bezoek komt.
Voor ons was het voordeel dat de collega's van de inspectie (management en leerkrachten van andere QSI-scholen) "bezig gehouden moeten worden" en dus hadden we de gelegenheid om naar een bezienswaardigheid te gaan op 50 km van Atyrau vandaan. Toevallig woont daar ook een leerkracht van de school, die ons uitnodigde voor de lunch thuis. Helaas was André grieperig en kon hij niet mee.
Ik wist niet precies wat ik moest verwachten. "Opgravingen", werd er gezegd als er gesproken werd over bezienswaardigheden buiten Atyrau. Het dorpje waar we binnenreden met de bus was erg klein. De weg erheen was zoals verwacht leegte en steppe. Wilde paarden, een kamelenboerderij en hier en daar een huis. We werden verwelkomd in het huis van collega Liza, die een geweldige lunch had klaargemaakt. Ze wonen nu twee jaar in dit huis, samen met een deel van haar schoonfamilie. De rest van haar familie en schoonfamilie woonde ook in het dorp. Liza had een typisch Kazachs gerecht gemaakt: noedels, rundvlees, uien en aardappelen. Je kunt het op de foto's zien in de grote schaal in het midden van de tafel. Daar staan ook de typisch Kazachse broodjes, die wel wat weg hebben van onze oliebollen, maar dan luchtiger en niet zoet.
Liza vertelde dat in hun cultuur de kinderen altijd apart aten en nadat de volwassenen klaar zijn. De gastvrouw/gastheer zitten aan de ene kant van de tafel, terwijl de gasten aan de andere kant zitten. Of die altijd tegenover de deur zaten (wat weer precies andersom is dan in China) kwamen we niet achter. We aten heerlijk en het was een gezellige lunch, waarin we ook als collega's veel met elkaar praatten over gewoontes en gebruiken in onze culturen. Leuk!
Na het eten gingen we onderweg naar de opgravingen. De dag was qua weer ook goed begonnen en daarom had ik eens een keer niet mijn handschoenen mee genomen. Daar had ik wel even spijt van! De kinderen die mee waren, vonden het ook echt té koud om buiten te lopen ;-).
Later in het museum werd het verhaal over de opgravingen duidelijk: deze stad, Sarashyk (spreek uit "Sarashoek") genaamd, was rond onze Middeleeuwen een enorme stad op de zijderoute. Hij werd 'klein paleis' genoemd en de Khans (heersers) werden hier begraven. Het verhaal gaat dat Iwan de verschrikkelijke jaloers was op het succes van deze stad (die in zijn rijk lag) dat hij door middel van oorlogen (hij had er drie nodig om de stad op haar knieën te dwingen) de hele stad verwoestte. Hij was nogal onder de indruk van het mooi plein van de stad, dat hij na de verovering mee wilde nemen naar Moskou door het steentje voor steentje te laten weghalen en neer te leggen in Moskou. Dat zou dan de oorsprong van het Rode Plein moeten zijn. Ik heb geprobeerd het verhaal terug te zoeken op internet, maar voor mij is het nergens te vinden. Wie weet....
Het museumpje liet zien hoe groot en hoe vooruitstrevend de stad was. Er woonden wel een miljoen mensen en het was een belangrijk punt op de zijderoute, één van de eerste/laatste steden vanuit/op weg naar China. Er waren ingenieuze dingen bedacht, zoals een rioleringssysteem en een drijvende brug die weggehaald kon worden als er boten doorheen moesten die hun waren over de Oeral vervoerden.
Het bleek dat de opgravingen die wij gezien hebben, niet van de stad zelf zijn, maar van een dorpje aan de andere kant van de rivier. De stad zelf is nog niet opgegraven omdat er geen geld beschikbaar is om dit te doen! Zo ligt er dus nog een miljoenenstad begraven aan de oevers van de Oeral, ongelooflijk....
De weg terug was gehuld in een sneeuwbui die inmiddels was uitgebroken. Gelukkig leverde dat verder geen probleem voor de wegen. In de avond, toen ik naar mijn eerste salsa-les ging in de stad, was het wel een beetje glad af en toe. Echt heerlijk om weer te kunnen dansen, en zo grappig om op deze manier weer andere contacten te leggen. Het was geen drukke les, maar dat was juist wel leuk. Sommige mensen van de Kizumba-zondag waren er ook en er was ook een nieuwe (Kazakse) jongen uit Astana (die goed Engels sprak) en net twee weken geleden aangekomen was. We bevestigden beiden dat "als er salsa is, je je in ieder geval verzekerd hebt van een gezellige club mensen om je heen" ;-).
Ik ben al een tijdje bezig om ervoor te zorgen dat ik de juiste woorden Russisch heb voor de dagelijkse communicatie en gisteren lukte het ook zowaar om met de taxichauffeurs enige woorden te wisselen. Het leuke is dat je het hier ook echt nodig hebt, omdat er niet veel mensen Engels spreken. Ik kan de chauffeurs in ieder geval de juiste aanwijzingen geven naar ons huis! Vanavond sluiten we ons weekend in stijl af: in "The Renaissance". Daar schijnt een goede 'sportbar' te zijn (meestal niet onze favoriete plek, maar wel altijd lekker eten) die we eens gaan uitproberen!
A forgotten city on the Silk Road
This week the school will have an exciting time, as there will be an MSA-inspection (the American inspection). Good thing for me was that one of the MSA-people was already there and had to be taken care of during the weekend. That meant that we would go to a place of interest 50 km outside of Atyrau. Our first trip outside the boundaries of Atyrau! Unfortunately, Andre had a cold, so he couldn't join.
One of our local staff works here and had invited us for lunch. The road towards this village was very empty. Wild horses, a camel farm and some houses were the only things to be seen. In the village we were welcomed by Liza, who made a great lunch for us. She lives in a nice house in the village, together with some of her family in law. Other family members also live in the same village. She cooked a typical Kazakh dish for us, which consists of noodles, potatoes, onions and beef. It was delicious!
After lunch, we went to the excavations which were located in this village. Later in the small museum it all became clear. The site was the former city of "Saraishyk", literally 'little palace' and was an important city on the silk road. The city had over 1 million inhabitants and was very advanced, with for example a sewer system. We are talking about the Middle Ages here! Iwan the Terrible stopped the development of this interesting city, when he - in three wars - conquered it out of jealousy. The story goes that he admired the square so much, that he let his soldiers take it away stone by stone and rebuilt it in Moscow. This would be the real story behind the Red Square... I tried to find out on the Internet whether this was true, but my short investigation wasn't successful in proving it... Anyway, it is a nice story and the small museum shows some great pieces which they found in this area. It turned out that the excavations we had seen, were not from the big city, but a small village on the other side of the river. There is a whole hidden city on the other side of the Oeral river, but requests for funds to look for it, has been denied so far... unbelievable!
We went back in a sort of snow storm, but fortunately the roads were not affected by it. That was a bit different later that evening, when I went out for my first salsa lesson in Atyrau (yay!!!). I really enjoyed dancing salsa again. I met some of the people I met before in the Kizumba workshop and there was also a new (Kazakh) person from Astana. We both acknowledged that in a new place it is enough to have a nice salsa community, as then you feel 'landed' there :-).
Both on the way to the lesson as coming from the lesson I was able to talk a little to the taxi drivers. I aimed to learn some 'practical Russian', and it is great that you really have the opportunity to practice, as not many people speak English. At least I can tell the directions to my house now :-)!
Tonight we will end our weekend 'in style', as we will go to 'The Renaissance hotel' where there is supposed to be a good sports bar with good food!
Voor ons was het voordeel dat de collega's van de inspectie (management en leerkrachten van andere QSI-scholen) "bezig gehouden moeten worden" en dus hadden we de gelegenheid om naar een bezienswaardigheid te gaan op 50 km van Atyrau vandaan. Toevallig woont daar ook een leerkracht van de school, die ons uitnodigde voor de lunch thuis. Helaas was André grieperig en kon hij niet mee.
Ik wist niet precies wat ik moest verwachten. "Opgravingen", werd er gezegd als er gesproken werd over bezienswaardigheden buiten Atyrau. Het dorpje waar we binnenreden met de bus was erg klein. De weg erheen was zoals verwacht leegte en steppe. Wilde paarden, een kamelenboerderij en hier en daar een huis. We werden verwelkomd in het huis van collega Liza, die een geweldige lunch had klaargemaakt. Ze wonen nu twee jaar in dit huis, samen met een deel van haar schoonfamilie. De rest van haar familie en schoonfamilie woonde ook in het dorp. Liza had een typisch Kazachs gerecht gemaakt: noedels, rundvlees, uien en aardappelen. Je kunt het op de foto's zien in de grote schaal in het midden van de tafel. Daar staan ook de typisch Kazachse broodjes, die wel wat weg hebben van onze oliebollen, maar dan luchtiger en niet zoet.
Liza vertelde dat in hun cultuur de kinderen altijd apart aten en nadat de volwassenen klaar zijn. De gastvrouw/gastheer zitten aan de ene kant van de tafel, terwijl de gasten aan de andere kant zitten. Of die altijd tegenover de deur zaten (wat weer precies andersom is dan in China) kwamen we niet achter. We aten heerlijk en het was een gezellige lunch, waarin we ook als collega's veel met elkaar praatten over gewoontes en gebruiken in onze culturen. Leuk!
Na het eten gingen we onderweg naar de opgravingen. De dag was qua weer ook goed begonnen en daarom had ik eens een keer niet mijn handschoenen mee genomen. Daar had ik wel even spijt van! De kinderen die mee waren, vonden het ook echt té koud om buiten te lopen ;-).
Later in het museum werd het verhaal over de opgravingen duidelijk: deze stad, Sarashyk (spreek uit "Sarashoek") genaamd, was rond onze Middeleeuwen een enorme stad op de zijderoute. Hij werd 'klein paleis' genoemd en de Khans (heersers) werden hier begraven. Het verhaal gaat dat Iwan de verschrikkelijke jaloers was op het succes van deze stad (die in zijn rijk lag) dat hij door middel van oorlogen (hij had er drie nodig om de stad op haar knieën te dwingen) de hele stad verwoestte. Hij was nogal onder de indruk van het mooi plein van de stad, dat hij na de verovering mee wilde nemen naar Moskou door het steentje voor steentje te laten weghalen en neer te leggen in Moskou. Dat zou dan de oorsprong van het Rode Plein moeten zijn. Ik heb geprobeerd het verhaal terug te zoeken op internet, maar voor mij is het nergens te vinden. Wie weet....
Het museumpje liet zien hoe groot en hoe vooruitstrevend de stad was. Er woonden wel een miljoen mensen en het was een belangrijk punt op de zijderoute, één van de eerste/laatste steden vanuit/op weg naar China. Er waren ingenieuze dingen bedacht, zoals een rioleringssysteem en een drijvende brug die weggehaald kon worden als er boten doorheen moesten die hun waren over de Oeral vervoerden.
Het bleek dat de opgravingen die wij gezien hebben, niet van de stad zelf zijn, maar van een dorpje aan de andere kant van de rivier. De stad zelf is nog niet opgegraven omdat er geen geld beschikbaar is om dit te doen! Zo ligt er dus nog een miljoenenstad begraven aan de oevers van de Oeral, ongelooflijk....
De weg terug was gehuld in een sneeuwbui die inmiddels was uitgebroken. Gelukkig leverde dat verder geen probleem voor de wegen. In de avond, toen ik naar mijn eerste salsa-les ging in de stad, was het wel een beetje glad af en toe. Echt heerlijk om weer te kunnen dansen, en zo grappig om op deze manier weer andere contacten te leggen. Het was geen drukke les, maar dat was juist wel leuk. Sommige mensen van de Kizumba-zondag waren er ook en er was ook een nieuwe (Kazakse) jongen uit Astana (die goed Engels sprak) en net twee weken geleden aangekomen was. We bevestigden beiden dat "als er salsa is, je je in ieder geval verzekerd hebt van een gezellige club mensen om je heen" ;-).
Ik ben al een tijdje bezig om ervoor te zorgen dat ik de juiste woorden Russisch heb voor de dagelijkse communicatie en gisteren lukte het ook zowaar om met de taxichauffeurs enige woorden te wisselen. Het leuke is dat je het hier ook echt nodig hebt, omdat er niet veel mensen Engels spreken. Ik kan de chauffeurs in ieder geval de juiste aanwijzingen geven naar ons huis! Vanavond sluiten we ons weekend in stijl af: in "The Renaissance". Daar schijnt een goede 'sportbar' te zijn (meestal niet onze favoriete plek, maar wel altijd lekker eten) die we eens gaan uitproberen!
A forgotten city on the Silk Road
This week the school will have an exciting time, as there will be an MSA-inspection (the American inspection). Good thing for me was that one of the MSA-people was already there and had to be taken care of during the weekend. That meant that we would go to a place of interest 50 km outside of Atyrau. Our first trip outside the boundaries of Atyrau! Unfortunately, Andre had a cold, so he couldn't join.
One of our local staff works here and had invited us for lunch. The road towards this village was very empty. Wild horses, a camel farm and some houses were the only things to be seen. In the village we were welcomed by Liza, who made a great lunch for us. She lives in a nice house in the village, together with some of her family in law. Other family members also live in the same village. She cooked a typical Kazakh dish for us, which consists of noodles, potatoes, onions and beef. It was delicious!
After lunch, we went to the excavations which were located in this village. Later in the small museum it all became clear. The site was the former city of "Saraishyk", literally 'little palace' and was an important city on the silk road. The city had over 1 million inhabitants and was very advanced, with for example a sewer system. We are talking about the Middle Ages here! Iwan the Terrible stopped the development of this interesting city, when he - in three wars - conquered it out of jealousy. The story goes that he admired the square so much, that he let his soldiers take it away stone by stone and rebuilt it in Moscow. This would be the real story behind the Red Square... I tried to find out on the Internet whether this was true, but my short investigation wasn't successful in proving it... Anyway, it is a nice story and the small museum shows some great pieces which they found in this area. It turned out that the excavations we had seen, were not from the big city, but a small village on the other side of the river. There is a whole hidden city on the other side of the Oeral river, but requests for funds to look for it, has been denied so far... unbelievable!
We went back in a sort of snow storm, but fortunately the roads were not affected by it. That was a bit different later that evening, when I went out for my first salsa lesson in Atyrau (yay!!!). I really enjoyed dancing salsa again. I met some of the people I met before in the Kizumba workshop and there was also a new (Kazakh) person from Astana. We both acknowledged that in a new place it is enough to have a nice salsa community, as then you feel 'landed' there :-).
Both on the way to the lesson as coming from the lesson I was able to talk a little to the taxi drivers. I aimed to learn some 'practical Russian', and it is great that you really have the opportunity to practice, as not many people speak English. At least I can tell the directions to my house now :-)!
Tonight we will end our weekend 'in style', as we will go to 'The Renaissance hotel' where there is supposed to be a good sports bar with good food!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
